تک نگاره مقاومت

به گزارش گروه حماسه و مقاومت خبرگزاری فارس، در توصیف این عکس چه می توان گفت؟ این همه سادگی برای نسل های بعد مانند افسانه است. این ها جوانانی هستند که هم معشوق دارند هم خانمان، هم پدر دارند هم مادر، هم آرزو دارند هم سلامتی. همه را رها کردند و آمدند برای جنگیدن در راه خدا. خیلی هایشان جنگیدند و زیر همین خاک ها گمنام سالها ماندند و خیلی ها برگشتند و روی خاک مردند.

شاید الان خیلی از مدیران پشت میز نشین که هر روز به یمن وجودشان سفره های رنگین برایشان پهن می‌شود دلشان لک زده باشد برای خوردن یک نوشابه شیشه ای و یک تکه نان در کنار این فرزندان پاک و بی آلایش ایران.

به گزارش خبرنگار آیین و اندیشه خبرگزاری فارس، یکی از نامه‌های امیرالمؤمنین علی(ع) در کتاب شریف نهج‌البلاغه، نامه 53 یا همان عهدنامه مالک اشتر است. زمانی که حضرت امیر(ع) مالک را به عنوان فرماندار مصر تعیین کرد آیین نامه مدیریتی و حکومتی را به وی دستور داد تا رعایت کند.

از آنجایی که مفاد عهدنامه مالک اشتر از سوی امامی معصوم صادر شده است توجه به آن برای مدیران و کارگزارنی جامعه ما نیز می‌تواند بسیار راهگشا باشد از این رو سلسله مباحثی را از کتاب «دلالت دولت» اثر مصطفی دلشاد تهرانی مدیرگروه نهج‌البلاغه دانشگاه قرآن و حدیث برای عموم علاقه‌مندان ذکر کنیم.

شب اول قبر و اسراری از عالم برزخ/ «فشار قبر» چگونه بر میت وارد می‌شود

شب اول قبر آیا زمانی است که میت در گودال خاکی قرار می‌گیرد یا زمانی است که روح از بدن مفارقت می‌کند؟ اگر کسی دفن نشود شب اول قبر او از کی آغاز می‌شود؟ فشار قبر چه ویژگی‌هایی دارد؟ کارشناسان حوزه دین در این رابطه پاسخ می‌دهند.

به گزارش خبرنگار آیین و اندیشه خبرگزاری فارس، انسان پس از مرگ وارد عالمی به نام«عالم برزخ» می‌شود، امام صادق(ع) درباره عالم برزخ و شروع زندگی برزخی انسان می‌فرماید: قبر از هنگام مرگ آدمی است تا روزی که قیامت می‌شود.(نورالثقلین، ج 3، ص 554)

با این وجود برای بیشتر افراد سؤال است که شب اول قبر انسان از چه زمانی آغاز می‌شود و چه زمانی برای میت می‌توان نماز خواند؟ آیا مراد از قبر در بعضی روایات این گودال خاکی که بدن میت در آن جا می‌گیرد یا مراد باطن قبر، همان عالم برزخ است که قبر خاکی جایگاه و محل استقرار بدن جسمانی و عالم برزخ نیز جایگاه استقرار روح انسان است، برای رسیدن به پاسخ مطلوب با چند نفر از کارشناسان معارف گفت‌وگو کردیم که در ادامه می‌آید:

شما در این امتحان سخت چه می‌کردید؟

امتحان علامه محمد تقی جعفری با زیباترین دختر دنیا

 به مناسبت 25 آبان ، سالروز رحلت عالم ربانی حضرت علامه محمدتقی جعفری(ره) 

به مناسبت رحلت مادر شهید بابایی

ماجرای پیشنهاد بی شرمانه استاد زن آمریکایی  به (عباس) چه بود؟

«فاطمه خوئینی» مادر سرلشکر خلبان شهید عباس بابایی  در سن ۸۸ سالگی دعوت حق را لبیک گفت و به سوی فرزند شهیدش پرکشید. «فاطمه خوئینی» مادر سرلشکر خلبان شهید عباس بابایی  در سن 88 سالگی در بیمارستان ولایت شهر قزوین دعوت حق را لبیک گفت و به سوی فرزند شهیدش پر کشید. وی به علت کهولت سن و بیماری قلبی در 24 ابان ماه 93 دارفانی را وداع گفت و به فرزند شهیدش پیوست. به همین مناسبت جوان انقلابی گوشه ای از کرامات اخلاقی فرزند ایشان را که در دامان این مادر بزرگوار رشد پیدا نموده است را تقدیم شما می نماید :

عظیم دربند سری (از دوستان شهید بابایی) :

در بدو ورود به نیرو هوایی باید یک سری‌ آموزش‌ها می‌دیدیم که از آن جمله آموزش زبان انگلیسی بود. در کلاس زبان من به عنوان هنرجو سمت ارشدی کلاس را داشتم. با ورود عباس بابایی به کلاس به عنوان دانشجو می‌بایست ایشان ارشد کلاس می‌شد‌ اما عباس از این کار ‌امتناع می‌کرد. 
 
در این کلاس من با این شهید بزرگوار آشنا شده و با هم رفیق شدیم. ایشان شخصیت خاصی داشتند واز همه متمایز بودند. در آن دوران بیشتر استادان زن بودند از جمله استاد کلاس زبان که یک زن ‌امریکایی بود. آمریکایی‌ها می‌خواستند از این طریق فرهنگ منحوس غربی را به جوانان این مرز وبوم تحمیل کنند. عباس همیشه می‌گفت: اینها ماموران CIA هستند و در قالب استاد، جاسوسی می‌کنند.

همانطور که گفتم ایشان اخلاق بخصوصی داشتند. انسانی متواضع و با اخلاص بودند که من شیفته او شده و تا پایان دوره با هم بودیم. این استاد زبان برای اینکه فرهنگ مبتذل غرب را رواج دهد، به دانشجویان پیشنهاد شرم‌آوری داد که، اگر کسی‌امتحان پایان ترم را ۲۰ بگیرد من یک شب با او خواهم بود. بعد از اعلام نمرات عباس ازهمه نمره‌اش بیشتر بود. او ‌امتحان را ۱۹ گرفته بود. 

من برگه او را که دیدم تعجب کردم زیرا او یک کلمه ساده را غلط نوشته بود و آن استاد هم به عباس گفت: تو عمدأ این کلمه را غلط نوشته‌ای تا با من نباشی. آنجا بود که من به عظمت روحی عباس پی بردم. ایشان با این کار درس تقوا و عفت و بزرگواری را به دیگران آموخت.

انسان‌ها، زبان مشترک دارند و گرنه نمی‌توانستند با یکدگیر ارتباط برقرار کنند. بسیاری از ما، زبان ارتباط با یکدیگر را نمی‌شناسیم. حتی پدر از زبان فرزند خود بی‌خبر است. برخی از همسران از زبان یکدیگر خبر ندارند. ممکن است هر دو فارس، ترک یا عرب باشند، ولی تفاهم نداشته باشند.

یکی از آشنایان ما نقل می‌کرد: «چندی پیش به زیارت امام هشتم (ع) مشرف شده بودم. دیدم آستان قدس رضوی علاوه بر غذای همیشگی خود، نوشابه هم توزیع می‌کند. تعجّب کردم که پیش از این نوشابه نمی‌دادند! چه شده که الان نوشابه می‌دهند؟ وقتی پرسیدم، گفتند: یک ایتالیایی بانی شده است. گفتم:  جریان چه بوده؟ گفتند: این بنده خدا وقتی به مشهد می‌آید و در صحن اسماعیل طلایی وضعیت زائران و پنجره فولاد را می‌بیند، می‌پرسد: چرا این مردم این‌جا جمع شده‌اند و خود را به پنجره بسته‌اند؟ پاسخ می‌دهند: هر کس گرفتاری داشته باشد، به امام رضا4- که امام هشتم شیعیان است-  می‌گوید و آقا هم مشکلات ایشان را برطرف می‌کنند. این آقا، دختر فلجی داشت که نمی‌توانست راه برود. می‌آید و کرواتش را به پنجره فولاد می‌بندد و می‌گوید شما فرزند رسول خدایی و می‌گویند اگر کسی خودش را به  این‌جا ببندد، حاجتش را می‌گیرد. بعداز چند لحظه کرواتش را باز می‌کند و می‌رود. گویا شب پنج‌شنبه هم بوده است. خانواده‌اش از ایتالیا تماس می‌گیرند که بیا ببین چه خبر است؟ دخترمان بلند شده و دور اتاق می‌دود. دخترش تعریف می‌کرد: شب هنگام خواب دیدم که آقایی آمد و به من گفت: بلند شو. گفتم: نمی‌توانم. دوباره گفت: بلند شو، می‌توانی. الان پدرت آمده سفارش تو را به ما کرده است.

وقتی پدرش این معجزه را دیده بود، گفت من می‌خواهم زائران مولا را مهمان کنم. خرج نوشابه‌ي این‌جا را من می‌دهم.

اگر به مشهدالرضا4 مشرف شدید ، بروید و دفتر ثبت معجزات و کرامات را ببینید. به جرأت می‌توان گفت: از هزار مورد، یکی را هم ننوشته‌اند. آن‌قدر این کرامات و عنایات زیاد است که به شمارش نمی‌آیند.

امروز زنده‌ام به ولای تو یا علی

                                         فردا به روح پاک ما گواه باش

قبر امام هشتم و سلطان دین رضا

                                         از جان ببوس، بر در آن بارگاه باش

دستت نمی‌رسد که بچینی گلی ز شاخ

                                         باری، به پای گلبن ایشان گیاه باش

ایتالیایی بودن آن آقا و حتّی غیر مسلمان بودن، باعث طرد شدن و رانده شدن از درگاه امام رئوف نمی‌شود، بلکه همین که به اندازه‌ي خودش، عارف به مقام و جایگاه امام (ع) شد، مقرب می‌شود. آن‌چه مهم است، همین شناخت و معرفت است که انسان را بالا می برد. او هم به رسم خودش و در حدّ فهم خودش می‌خواهد از لطف امام تشکر کند، می‌آید و نوشابه‌ي غذای زائران را تهیه می‌کند.

پای درس اخلاق آیت‌الله قرهی

آیت‌الله سیبویه می‌گفت امام زمان(عج) خون گریه می‌کنند

آیت‌الله سیبویه می‌گفت: من قائل به این هستم که امام زمان(عج) از اوّل خون گریه می‌کنند، نه این که وقتی اشکشان تمام شود، خون گریه کنند.

به گزارش خبرگزاری فارس، دویست و نود و چهارمین جلسه درس اخلاق آیت‌الله قرهی با موضوع «مراقبه» در حوزه علمیه امام مهدی(عج) حکیمیه تهران برگزار شد که مشروح آن به شرح زیر است:

*سلب اختیار از خود و رسیدن به اوج اختیارات!

اولیاء خدا در باب مراقبه بیان می‌فرمایند: ما باید باور به این مطلب داشته باشیم که حتّی اعضاء و جوارح ما هم به صورت ظاهر در اختیار ما است امّا به حقیقت در اختیار ما نیست و اوّل امانت در دست ما، اعضاء و جوارح ما است.

همان‌طور که در مباحث قبل بیان کردیم، می‌فرمایند: فردای قیامت، اعضاء و جوارح، علیه خود انسان شهادت می‌دهند. عمده دلیلش بر این است که این‌ها هم در اختیار ما نیست إلّا به امانت!

امّا طبق فرمایش اولیاء خدا، مهم، این است که ما، این را باور کنیم. آن‌‌وقت یک یک اعمالمان را براساس فرمایش ذوالجلال و الاکرام و هادیان الهی که رأس آن‌ها انبیاء عظام، حضرات معصومین(علیهم صلوات المصلّین) و اولیاء خدا، خصیصین و عرفای عظیم‌الشّأن و متخلّقین به اخلاق الهی هستند، قرار می‌دهیم.

منتها وقتی باور نکنیم نتیجه‌اش، این است که انسان تصوّر می‌کند خودش هست، می‌گوید: عقل من! فکر من! نظر من! و ...؛ یعنی گرفتار أنانیّت می‌شود و آن‌وقت است که می‌گوید: بالاخره خود من هم صاحب نظرم!

مگر می‌شود انسان، انسان خلق بشود، امّا صاحب اختیار نباشد؟! اولیاء خدا می‌گویند: اتّفاقاً اگر انسان فهمید انسان است، در هر لحظه‌اش می‌گوید: «وَأُفَوِّضُ أمْرِى إلَی اللّه ِ إنَّ اللّه َ بَصِیرٌ بِالْعِبادِ» . اگر این‌طور شد، آن‌وقت غوغا می‌شود. خدا گواه است اولیاء خدا، در اختیار از دست دادن، به اوج اختیارات می‌رسند و چنان لذّت می‌برند و حلاوت و شیرینی بندگی را می‌چشند که نمی‌شود غیر از این، کسی بچشد.

لذا یک جمله‌ای را سلطان العارفین، ملّافتحعلی سلطان‌آبادی بزرگ(اعلی اللّه مقامه الشّریف) بیان فرمودند که غوغا و محشر است و دارای فهم بسیار برای اهل معناست. می‌فرمایند: اگر کسی بخواهد در عالم، هم از خودش اختیار داشته باشد و هم تفویض امر به کسی بکند، باخته است. امّا کسی که تفویض امر به پروردگار عالم بکند و همه اختیارات را از خود سلب کند و هر آنچه را که پروردگار عالم، انبیاء عظام، حضرات معصومین(علیهم صلوات المصلّین)، اولیاء، اصفیاء و خصّیصین بیان می‌کنند، بپذیرد و بنده و عبد بما هو عبد بشود؛ فقط اوست که حلاوت و شیرینی بندگی را می‌چشد.

معلوم می‌شود این دو، جمع ضدّین است که هم، خود انسان اختیار داشته باشد و هم این که بخواهد اختیارش را به پروردگار عالم بسپارد. جمع ضدّین نیز محال است و چنین کسی نمی‌تواند بنده بشود.

بعضی، عجب اشتباه می‌کنند، می‌گویند: مگر ما خودمان صاحب عقل نیستیم؟! مانند آن مطلبی که چند وقت پیش بیان کرده بودند که حضرت حجت(روحی له الفداء) چشم‌بسته نمی‌خواهد! باید به آن‌ها گفت: معلوم است اوّلش، چشم بسته نمی‌خواهد و انسان باید با معرفت جلو برود. امّا وقتی امام‌شناس شدی، دیگر نباید هر دقیقه برای امام، تکلیف تعیین کنی و یا بگویی: این مطلب که امام گفته، امرش، مولوی است یا ارشادی؟! معلوم است چنین کسی اصلاً امام‌شناس نشده است!

لذا اگر کسی با معرفت فهمید که حقّ با حجّت خدا، وجود مقدس آقاجان، امام زمان(روحی له الفداء)، یا وجود مقدّس حضرات معصومین(علیهم صلوات المصلّین)، یا وجود مقدّس اولیاء خدا، نائب امام زمان، امام راحل عظیم الشّأنمان یا امام المسلمین است و بعد از آن، بخواهد باز هم برای خودش نظر بدهد؛ معلوم می‌شود که مطلب را درک نکرده است. پس ما هم می‌گوییم: اوّل باید با معرفت جلو رفت، امّا اگر با معرفت پذیرفتی؛ دیگر اگر بگویی: این، امر مولوی است یا ارشادی؛ اشتباه کردی!

در این خبر تصاویر صفحه اول روزنامه‌های سیاسی-اجتماعی و ورزشی کشور را می‌توانید ببینید.

(شهید على اصغر پور فرح آبادى)         

8) «به پهلوى شکسته فاطمه زهرا(س) قسمتان می دهم که، حجاب را حجاب ‏را، حجاب را، رعایت کنید.».

(شهید حمید رستمى)          

9) «خواهرم: حجاب تو مشت محکمى بر دهان منافقین و دشمنان اسلام مى زند.»

(شهید بهرام یادگارى)          

10) «یک دختر نجیب باید باحجاب باشد.»

(شهید صادق مهدى پور)          

11) «از تمامى خواهرانم مى‏خواهم که حجاب این لباس رزم را حافظ باشند.»

(شهید سید محمد تقى میرغفوریان)          

12) «خواهرم: از بى حجابى است اگر عمر گل کم است نهفته باش و همیشه گل باش.»

(شهید حمید رضا نظام)          

13) «حفظ حجاب هم چون جهاد در راه خداست»

(شهید محمد کریم غفرانى)           

14) «خواهرم: محجوب باش و باتقوا، که شمایید که دشمن را با چادرسیاهتان و تقوایتان مىکشید.»
 «حجاب تو سنگر تو است، تو از داخل حجاب دشمن را مى بینى و دشمن تو را نمى بیند.»

بعد از 16 سال پیکر محمد رضا را سالم از خاک در آورده بودند اما صدام گفته بود این جنازه نباید به این شکل به ایران برود. پیکر پاک محمد رضا را سه ماه در آفتاب گذاشتند تا شناسایی نشود، ولی سالم مانده بود.

       جملات بالا بخشی از خاطرات منتشر نشده در مورد نحوه شهادت محمد رضا شفیعی(شهیدی که بعد از 16 سال با پیکری سالم پیدا شد) است که حسین محمدی‌ مفرد، از غواصان «لشکر 5 نصر» و واحد تخریب در دوران دفاع مقدس بیان کرده است.

محمدی‌ مفرد که چهارم دی‌ماه سال 1365 در «عملیات کربلای 4» و در سن 14 سالگی در منطقه شلمچه به اسارت نیروهای بعثی دشمن درآمده بود خاطراتی از نحوه شهادت شهید شفیعی را بیان کرد.

عملیات کربلای 4 سوم دی‌ماه سال 1365 در منطقه عملیاتی شلمچه آغاز شد و در صبح دهم دی‌ماه همان سال توسط دشمن اسیر شدم و با توجه به جراحاتی که داشتم بعد از اذیت و شکنجه‌های بسیار، ششم دی‌ماه به همراه تعدادی از اسرای ایرانی به بیمارستان نظامی در شهر بصره منتقل شدیم.

به سرباز عراقی گفت عکس صدام را پایین بیاور

از آنجایی که مدت طولانی از زمان مجروحیت من می‌گذشت و در طول این مدت نیز اذیت و آزارهای دشمن توان جسمی‌ام را ضعیف کرده بود اتفاقات ساعات اولیه حضور در بیمارستان را به خاطر ندارم ولی اولین چیزهایی را که به یاد دارم شهید شفیعی است که در تخت سمت چپ من بستری شده بود. بعد از به هوش آمدنم تنها صدایی که شنیدم صدای او بود که در حال صحبت با هم اتاقی‌هایمان بود اما من هنوز به شرایط دلگیر اسارت عادت نکرده بودم و غمگین و ناراحت بودم چون از سرنوشت آینده‌ام اگاهی نداشتم؛بنابراین سکوت را بهتر می‌دانستم تا حرف بزنم و فقط نگاه می‌کردم.

خاطره دیدار جرداق با رهبر انقلاب و امام موسی صدر

من از همین جا آرزو می‌کنم که ایران در این زمان همان‌گونه که شایسته چنین مردی است، همراه با عدالت و اخلاق و همه خوبی‌ها باشد. به صورت کلی می‌توانم بگویم که امام خمینی(ره) و امام خامنه‌ای بر راه و روش امام علی(ع) حرکت کرده‌اند.

جوج جرداق متفکر و ادیب مسیحی لبنانی نویسنده کتاب «امام علی، صدای عدالت انسانی» چهاردهم آبان ۱۳۹۳ درگذشت، وی از متفکران برجستۀ عرب بود که سال‌های بسیاری از عمرش را صرف پژوهش و نوشتن دربارۀ امام علی(ع) کرد. از او در سفری که در سال 1997 به ایران آمدم، با امام خامنه‌ای دیدار کرده و گفت‌و گو کردیم. احساس کردم که بواقع، انسانی بزرگ است، چه، از ویژگی‌های انسان بزرگ تواضع است. ایشان به همان اندازه که بزرگ بود، متواضع هم بود.

وی افزود: در آن دیدار در مورد امام علی(ع) و انگیزه‌هایی صحبت کردیم که موجب شده بود در مورد امام علی(ع) کتاب بنویسم. ایشان کتابم را خوانده و بسیار پسندیده بود و من نیز به این خاطر از ایشان تشکر و به ایشان عرض کردم که بحق، نام شما باید امام باشد و ما از شاگردان شما هستیم.

جرج جرداق درباره برداشت خود از شخصیت رهبر انقلاب گفت: ایشان یک انسان متفکر، فرهیخته، دانا، بزرگوار، وارسته و متواضع بود، همان گونه که شایسته یک رهبر است. در مورد ایشان باید بگویم که او پیرو امام خمینی(ره) است و امام خمینی(ره) هم پیرو امام علی(ع) بود. آیت‌الله خامنه‌ای، مردی بزرگ است و اگر این‌گونه نبود، به این مرتبه نمی‌رسید. وی گفت: من می‌دانم هر کس بخواهد شخصیت ایشان را تعریف کند، او را شخصیتی در منتهای انسانیت و بر قله اخلاق و عدالت معرفی خواهد کرد. ایشان انسانی بزرگ است و ایران به خاطر وجود چنین شخصی باارزش است. من از همین جا آرزو می‌کنم که ایران در این زمان همان‌گونه که شایسته چنین مردی است، همراه با عدالت و اخلاق و همه خوبی‌ها باشد. به صورت کلی می‌توانم بگویم که امام خمینی(ره) و امام خامنه‌ای بر راه و روش امام علی(ع) حرکت کرده‌اند.

این متفکر مسیحی همچنین به مناسبت انتخاب امام موسی صدر به ریاست مجلس اعلای شیعیان لبنان در یادداشتی که در تاریخ ۱۹۶۹/۶/۱۲ در مجلۀ الصیاد بیروت منتشر شد،به تجلیل از شخصیت امام موسی صدر می‌پردازد. متن کامل این نامه از این قرار است:«با خبر انتخاب ‌امام ‌موسی ‌صدر به ‌ریاست ‌مجلس ‌اعلای شیعیان ‌لبنان غافلگیر نشدم. از شادی ‌همۀ ‌مردم ‌لبنان ‌از شیعیان ‌گرفته ‌تا مسیحیان ‌و اهل‌ سنت ‌به ‌یک ‌اندازه، برای ‌انتخاب ‌این‌ مرد بزرگ‌ به ‌این ‌منصب ‌بزرگ ‌غافلگیر نشدم، زیرا امام ‌موسی ‌صدر سیمایی ‌آرمانی ‌و زیبا و بزرگوار از یک عالم ‌دینی ‌است؛ اخلاقی ‌والا ‌و دلی ‌مهربان‌ و سینه‌ای ‌گشاده‌ به ‌روی ‌همة‌ مردم‌ دارد که ‌برای ‌عشق‌ کامل و فراگیر گنجایش‌ دارد؛ و عقلی ‌روشنگر و چهره‌ای ‌مطمئن ‌دارد. با او دیدار می‌کنی، گویی که ‌پدرت ‌یا برادرت ‌یا کسی ‌را دیده‌ای که ‌آرزوی ‌دیدارش ‌را داشته‌ای ‌و دست ‌تقدیر آن را برایت‌ میسر کرده ‌است. امام‌ موسی ‌صدر سیمای ‌زیبا و باشکوه ‌انسان‌ است، آن‌گونه‌ که ‌امام ‌بزرگوار علی‌بن‌ابی‌طالب(‌ع) خواسته ‌است: ‌دادگر و راست‌گو و پاک دست ‌و عالِم ‌و عامل ‌به ‌علم‌ خویش‌ است‌ و مجال ‌نیکوکاری ‌را غنیمت می‌شمرد و در مسیر هدایت، به ‌سبب ‌اندکی ‌شمار پویندگان ‌آن ‌دچار هراس ‌نمی‌شود و نزدیکی او به ‌مردم ‌با نرم‌خویی ‌و مهربانی و بخشش ‌مال و گشاده‌دستی همراه ‌است. این ‌صفات ‌علوی والا‌ که ‌در شخصیت ‌امام ‌موسی ‌صدر گرد آمده، بارقه‌ای از این‌ حدس‌ را بر تو ‌می‌افکند که ‌گویی ‌امام ‌از زبان ‌امام‌ بزرگوار پسر ابوطالب ‌به ‌تو می‌گوید: «نیت دارم که بسیاری از کارهای ‌نیک ‌را ‌انجام ‌دهم و به ‌دسته‌ای ‌از آن‌ها عمل ‌می‌کنم ‌و بر آنچه‌ ‌از کفم ‌رفته‌ است، حسرت می‌خورم‌ که ‌چگونه ‌بدان ‌عمل ‌نکرده‌ام.»

ساده‌ترین ‌سخنی که ‌می‌توان دربارۀ شخصیت ‌امام ‌موسی ‌صدر گفت ‌این ‌است ‌که ‌اگر با او هم‌نشین ‌شوی ‌و گرمای ‌مهرورزی و مهربانی و خلق‌ کریمش ‌تو را در بر گیرد، احساس ‌می‌کنی که ‌تشیع فقط صفت‌ شیعیان ‌نیست ‌بلکه ‌در درجۀ ‌نخست ‌از آنِ تو نیز هست. ادیان در حقیقتِ‌ نهایی‌شان،‌‌ همان اصول ‌اخلاقی ‌متعالی‌اند ‌که همه در خدمت انسان‌اند، از ‌سرچشمه‌ و مجرا گرفته تا مصب؛ و فقط کسانی ‌میان ‌آن‌ها جدایی ‌می‌افکنند که ‌نتوانسته‌اند به ‌بوستان‌های ‌روحانیتی که ‌پیامبران‌ بزرگ‌ در آن‌ و زیر ستارگان ‌ابدی آن‌ زیسته‌اند، راه‌ یابند و حایلی در برابر وزش نسیم‌ ‌روح‌ شده‌اند و آن دین ‌را ابزار سود یا جاه‌طلبی یا هر دو قرار داده‌اند. ما به ‌امام ‌سید موسی ‌صدر زنده‌باد می‌گوییم‌ و سخن جد او، امام‌ بزرگوار حسین(ع) را تکرار می‌کنیم‌ که ‌ «صاحب همت ‌بزرگ ‌جز از سربلندی، سر باز می‌زند و چونان‌ زبانة‌ آتش ‌است‌ که ‌برافروزاننده‌اش‌ پنهانش ‌می‌کند، ولی ‌جز برآمدن‌ و زبانه ‌کشیدن ‌نتواند.»

منبع : بصیرت

نامه محرمانه

معلم که می‌دانست پدرش جانباز جنگ است سعی کرد حرف‌هایی بگوید تا آرامش کند و به او دلداری بدهد. حرفهای معلم ناتمام ماند وقتی پسر بچه به او گفت «خوش‌بحال بچه‌های شهید! آخر آنها ناراحتی پدرشان را هرروز نمی بینند

آیت الله شیخ لطف الله صافی گلپایگانی خاطره ای را از مرحوم آیت الله بروجردی نقل میکنند :

این معجزه را چندین بار از زبان  آیت الله بروجردی شنیده‌ام که تعریف می‌کردند.هیئتی بود در بروجرد که افراد این هیئت سر تا پای خود را

گِل‌آلود می‌کردند و با این شکل و شمایل به عزاداری در مصیبت حضرت سید الشهدا علیه السلام می‌پرداختند.

آیت الله بروجردی در یکی از سال‌ها که اتفاقاً چشمشان اذیت می‌کرد و در این مراسم شرکت کرده بودند، در حالی که مراسم به قوت خود برقرار

بود، مقداری از گِل خشک شده‌ی عزاداران را به چشم خویش مالیدند.

به برکت عزاداری بر امام حسین علیه السلام این گِل، چشم مبارکشان را شفا داد به طوری که تا آخر عمر کتابهایی نظیر جواهر را به راحتی

می‌خواندند.

آیت الله  صافی در دیدار با مديران رادیو معارف می گوید:

...اگر بخواهیم پایه نظام و حکومتمان را مستحکم کنیم که برقرار بماند باید این پایه‏های اصلی، اساسی و اعتقادی مردم و همه این شبهاتی که

هست پاسخ دهیم. مخصوصاً راجع به حضرت ولی عصر و این که مردم آشنا به وجود مقدس ایشان باشند و ایشان را فراموش نکنند. «مرحوم

آیت‏الله بروجردی» گاهی سفارش می‏کردند که در منبرها یادتان نرود همیشه اسم حضرت را ببرید؛ به هر مناسبتی نام حضرت را یاد کنید و مردم

را به یاد حضرت بیندازید که بدانند رعیت حضرت‏اند و نعمت‏های خدای متعال از سوی حضرت به ما می رسد و ما واقعاً باید که در این دوره غیبت

از حضرت الهام بگیریم و درمقام کسب رضایت ایشان باشیم. كارهایمان، مملكتمان، نظاممان، دانشگاهمان، مدرسه‏مان، همه جا بايد جوري

باشد كه موجب خشنودي امام زمان (عج) شود. اين انحرافاتي كه هست اينها خيلي خطرناك است، و اين برنامه‏هايي كه شما داريد در مقابل آنها

اميدواريم كه بتوانيم اين وظايف را به نحو احسن انجام دهيد....

 آیت الله صافی در آخرین جلسه درس خارج فقه خود قبل از تعطیلات تابستانی فرمودند:

 به جای کرامت‌ها از فعالیت‌های علما بگویید.

 آیت الله  صافی، در بیان احاطه و اشراف علما به محیط پیرامون خود به نقل خاطره‌ای از  آیت الله بروجردی اشاره داشتند و فرمودند: مرحوم

آیت الله بروجردی گفتند که دیدم اشخاصی می‌آیند و سوالات خاصی از امام زمان عجل الله تعالی فرجه الشریف و رابطه‌ی با ایشان مطرح

می‌کنند و کنجکاو شدم و پس از بررسی متوجه شدم کسی که خود را بسیار متدین معرفی کرده، آمده است و در میان برنامه‌ی دعای ندبه که

برگزار می‌کند ایجاد شبهه می‌کند و بدین وسیله افکار و عقاید خود را بین مردم القا می‌کند. ایشان فرمودند که من تکلیف خود دانستم و یک ماه

مبارک رمضان فقط به صحبت پیرامون این مطلب پرداختم تا بتوانم مردم را نسبت به موضوعات مطرح شده آگاه کنم.... 

 آمرزش زن بدکاره

ثقة الاسلام كلينى در كتاب شريف «روضه كافى» كه آخرين بخش از كتاب باعظمت اوست از حضرت صادق عليه السلام روايت مى ‏كند: عابدى از كثرت عبادت پشت ابليس را شكست. روزى لشكرش را خواند و گفت: كدام يك از شما مى‏ توانيد اين عابد را از گردونه عبادت خارج كنيد؟ هركس مكر و حيله خود را بيان كرد ولى مقبول نيفتاد تا يكى از آنان گفت: من او را از راه نماز گمراه مى‏ كنم.

حيله او را پسنديد و وى را مأمور به گمراهى كشيدن عابد كرد!!

مأمور ابليس نزديك صومعه عابد آمد و با نشاطى كم سابقه مشغول عبادت شد و چنان خود را غرق در عبادت نشان داد كه عابد مهلت نمى‏ يافت سبب نشاطش را در كثرت عبادت و خسته نشدن بپرسد. عابد منتظر فرصت بود تا در فرصتى مناسب علت نشاط و كثرت عبادت او را پرسيد. پاسخ داد: من گناهى مرتكب شدم و پشيمان شدم، پشيمانى از گناه مرا آنچنان در گردونه عبادت قرار داد كه نه از كثرت عبادت خسته مى‏ شوم و نه نشاطم را از دست مى‏ دهم!! عابد در اين زمينه بى‏ آن كه عاقلانه بينديشد و فكر كند كه اگر در حال گناه مرگش از راه برسد چه خواهد شد؟ از او راهنمايى خواست. مأمور ابليس او را تشويق به زناى با زنى بدكار كه در شهر معروف به بدكارى بود كرد. عابد نزد آن شتافت.
زن با ديدن چهره معصوم و ملكوتى عابد از حضور عابد در محلّه بدكاران شگفت‏زده شد و بنظر آورد كه عابد ساده‏ دل فريب خورده، به او گفت: اى عابد! انسان هرگز با گناه به مقام عبادت و مرتبه قرب نمى‏ رسد، كسى كه تو را تشويق به‏ اين عمل كرده، قصدش انحراف و گمراهى تو بوده. گناه عامل سقوط است نه وسيله صعود. اكنون به صومعه خود باز گرد كه تشويق كننده را نخواهى يافت، چون او را نيافتى يقين كن كه شيطان بوده.
عابد با بيدارى باز گشت، آن چهره شوم را نديد. از اين كه آن زن سبب شد كه دامنش به گناه آلوده نشود بسيار خوشحال شد. از طرفى همان شب آن زن از دنيا رفت. خدا به پيامبر زمانش خطاب كرد: با مردم در تجهيز جنازه او حاضر شويد، زيرا به خاطر هدايت يكى از بندگانم همه گناهانش را بخشيدم و از او درگذشتم و او را مورد آمرزش و رحمت خود قرار دادم.

منبع: عبرت آموز؛ مجموعه اى از نكته ها و داستانهاى كتب استاد انصاريان

سخن بزرگان

از امام محمّد باقر عليه السّلام نقل شده است كه فرمود:
جز اين نيست كه شيعيان على عليه السّلام كسانى هستند كه در راه ولايت ما (اهل بيت) به يك ديگر بخشش مى ‏كنند، در راه محبّت ما با هم دوستى مى ‏نمايند و براى زنده كردن امر ما، به ديدار يك ديگر مى‏ روند. اگر به خشم آيند، ظلم نمى ‏كنند و اگر خرسند شوند، زياده ‏روى نمى ‏كنند، براى همسايگانشان، مايه خير و بركتند و با همنشينان خود در صلح وصفا به سر مى ‏برند.

منبع: صفات الشیعه،ترجمه توحیدی، حدیث 23

خبر هودر: دهم محرم سال ۶۱ هجری، حادثه‌ عظیم عاشورا، شهادت امام حسین علیه‌ السلام و 72 تن از یاران از جان گذشته ایشان رقم خورد. قیامی که حضرت اباعبدالله حسین (ع) برای برپایی و اقامه دین مبین اسلام، همراه خانواده خویش، حج خود را نیمه‌ تمام رها کرد و برای ادای رسالت مهمی به سوی کربلا حرکت کردند.

خون گریستن امام زمان(عج)بر مصایب امام حسین علیه السلام

امام مهدى عليه السلام در زيارت ناحيه مقدّسه : لأَندُبَنَّكَ صَباحا و مَساءً و لأَبكِيَنَّ عَلَيكَ بَدَلَ الدُّمُوعِ دَما ؛

امام مهدى عليه السلام در زيارت ناحيه مقدّسه :هر صبح و شام بر تو گريه و شيون مى كنم و در مصيبت تو به جاى اشك ، خون مى گريم .

این خصلت انسان را به کفر و نفاق می کشاند!

نخل‌گردانی روز عاشورا در مهریز یزد

چرا عاشورا غمناکترین روز جهان است؟!

الإمامُ الصّادقُ عليه السلام ـ لَمّا سُئلَ عَنِ العِلَّةِ الّتي مِن أجلِها صارَ يَومُ عاشوراءَ أعظَمَ الأيّامِ مُصيبَةً دونَ اليَومِ الّذي قُبِضَ فيهِ النَّبِيُّ صلى الله عليه و آله و فاطِمَةُ عليها السلام و قُتِلَ عَلِيٌّ عليه السلام و الحَسَنُ عليه السلام ـ : إنَّ يَومَ الحُسَينِ عليه السلام أعظَمُ مُصيبَةً مِن جَميعِ سائرِ الأيّامِ ؛ و ذلكَ أنَّ أصحابَ الكِساءِ الّذينَ كانوا أكرَمَ الخَلقِ عَلَى اللّه ِ تَعالى كانوا خَمسَةً ··· فَلَمّا قُتِلَ الحُسَينُ عليه السلام لَم يَكُن بَقِيَ مِن أهلِ الكِساءِ أحَدٌ لِلنّاسِ فيهِ بَعدَهُ عَزاءٌ و سَلوَةٌ ، فَكانَ ذَهابُهُ كَذَهابِ جَميعِهِم كَما كانَ بَقاؤهُ كَبَقاءِ جَميعِهِم .

امام صادق عليه السلام ـ در پاسخ به اين پرسش كه چرا روز عاشورا سوگ ناک ترين روزها به حساب آمده است و نه روز رحلت پيامبر صلى الله عليه و آله و فاطمه عليها السلام و روز شهادت على عليه السلام و حسن عليه السلام ؟ ـ فرمود : روز [شهادت] حسين عليه السلام از همه روزهاى ديگر سوگناكتر است و اين از آن جهت است كه اصحاب كساء، اين گرامى ترين آفريدگان خداوند متعال، پنج نفر بودند··· پس، چون حسين عليه السلام كشته شد، ديگر كسى از اهل كساء باقى نماند كه بعد از او مايه تسلّى و آرامش خاطر مردم باشد. بنا بر اين، رفتن حسين عليه السلام به منزله رفتن همه آنهاست، همچنان كه باقى بودن او مثل آن بود كه همه اهل كساء زنده هستند.  

روز نهم و دهم محرم

روز نهم

1. در روز نهم محرم (تاسوعاي حسيني) شمر بن ذي الجوشن با نامه‏اي كه از عبيداللّه‏ داشت از «نُخيله» ـ كه لشكرگاه و پادگان كوفه بود ـ با شتاب بيرون آمد و پيش از ظهر روز پنجشنبه نهم محرم وارد كربلا شد و نامه عبيداللّه‏ را براي عمر بن سعد قرائت كرد.

ابن سعد به شمر گفت: واي بر تو! خدا خانه ات را خراب كند، چه پيام زشت و ننگيني براي من آورده‏اي. به خدا قسم! تو عبيداللّه‏ را از قبول آنچه من براي او نوشته بودم بازداشتي و كار را خراب كردي... .21

2. شمر كه با قصد جنگ وارد كربلا شده بود، از عبيداللّه‏ بن زياد امان نامه‏اي براي خواهرزادگان خود و از جمله حضرت عباس عليه‏السلام گرفته بود كه در اين روز امان نامه را بر آن حضرت عرضه كرد و ايشان نپذيرفت.

شمر نزديك خيام امام حسين عليه‏السلام آمد و عباس، عبداللّه‏، جعفر و عثمان (فرزندان امام علي عليه‏السلام كه مادرشان ام‏البنين عليها‏السلام بود) را طلبيد. آنها بيرون آمدند، شمر گفت: از عبيداللّه‏ برايتان امان گرفته‏ام. آنها همگي گفتند: خدا تو را و امان تو را لعنت كند، ما امان داشته باشيم و پسر دختر پيامبر امان نداشته باشد؟!22

3. در اين روز اعلان جنگ شد كه حضرت عباس عليه‏السلام امام عليه‏السلام را باخبر كرد. امام حسين عليه‏السلام فرمود: اي عباس! جانم فداي تو باد، بر اسب خود سوار شو و از آنان بپرس كه چه قصدي دارند؟

حضرت عباس عليه‏السلام رفت و خبر آورد كه اينان مي‏گويند: يا حكم امير را بپذيريد يا آماده جنگ شويد.

امام حسين عليه‏السلام به عباس فرمودند: اگر مي‏تواني آنها را متقاعد كن كه جنگ را تا فردا به تأخير بيندازند و امشب را مهلت دهند تا ما با خداي خود راز و نياز كنيم و به درگاهش نماز بگذاريم. خداي متعال مي‏داند كه من بخاطر او نماز و تلاوت قرآن را دوست دارم.23

حضرت عباس عليه‏السلام نزد سپاهيان دشمن بازگشت و از آنان مهلت خواست. عمر بن سعد در موافقت با اين درخواست ترديد داشت، سرانجام از لشكريان خود پرسيد كه چه بايد كرد؟ «عمرو بن حجاج» گفت: سبحان اللّه‏! اگر اهل ديلم و كفار از تو چنين تقاضايي مي‏كردند سزاوار بود كه با آنها موافقت كني.

عاقبت فرستاده عمر بن سعد نزد عباس عليه‏السلام آمد و گفت: ما به شما تا فردا مهلت مي‏دهيم، اگر تسليم شديد شما را به عبيداللّه‏ مي‏سپاريم وگرنه دست از شما برنخواهيم داشت.24

چهار حادثه مهم شب عاشورا

1. در شب عاشورا به «محمد بن بشير حضرمي» يكي از ياران امام حسين عليه‏السلام خبر دادند كه فرزندت در سرحدّ ري اسير شده است. او در پاسخ گفت: ثواب اين مصيبت او و خود را از خداي متعال آرزو مي‏كنم و دوست ندارم فرزندم اسير باشد و من زنده بمانم. امام حسين عليه‏السلام چون سخن او را شنيد فرمود: خدا تو را بيامرزد، من بيعت خود را از تو برداشتم، برو و در آزاد كردن فرزندت بكوش.

محمد بن بشير گفت: در حالي كه زنده هستم، طعمه درندگان شوم اگر چنين كنم و از تو جدا شوم.

امام عليه‏السلام پنج جامه به او داد كه هزار دينار ارزش داشت و فرمود: پس اين لباسها را به فرزندت كه همراه توست بسپار تا در آزادي برادرش مصرف كند.25

2. امام حسين عليه‏السلام در سخنراني شب عاشورا خبر از شهادت ياران خود داد و آنان را به پاداش الهي بشارت داد. در اين مجلس «قاسم بن الحسن» به امام عليه‏السلام عرض كرد: آيا من نيز به شهادت خواهم رسيد؟ امام با عطوفت و مهرباني فرمود: فرزندم! مرگ در نزد تو چگونه است؟ عرض كرد: اي عمو! مرگ در كام من از عسل شيرين‏تر است. امام عليه‏السلام فرمودند: آري تو نيز به شهادت خواهي رسيد بعد از آنكه به رنج سختي مبتلا شوي، و همچنين پسرم عبداللّه‏ (كودك شيرخوار) به شهادت خواهد رسيد.

قاسم گفت: مگر لشكر دشمن به خيمه‏ها هم حمله مي‏كنند؟ امام عليه‏السلام به ماجراي شهادت عبداللّه‏ اشاره نمودند كه قاسم بن الحسن تاب نياورد و زارزار گريست و همه بانگ شيون و زاري سر دادند.26

3. امام عليه‏السلام در شب عاشورا دستور دادند براي حفظ حرم و خيام، خندقي را پشت خيمه‏ها حفر كنند. حضرت دستور داد به محض حمله دشمن چوبها و خار و خاشاكي كه در خندق بود را آتش بزنند تا ارتباط دشمن از پشت سر قطع شود و اين تدبير امام عليه‏السلام بسيار سودمند بود.27

4. مرحوم شيخ صدوق در كتاب ارزشمند «امالي» نوشته است: شب عاشورا حضرت علي‏اكبر عليه‏السلام و 30 نفر از اصحاب به دستور امام عليه‏السلام از شريعه فرات آب آوردند. امام عليه‏السلام به ياران خود فرمود: برخيزيد، غسل كنيد و وضو بگيريد كه اين آخرين توشه شماست.

روز عاشورا

و اينك ميداني دوباره، اينك 72 يار و هزاران دشمن كينه‏توزي كه رحم و مروّت را از ازل نياموخته‏اند. اينك عاشورا كه هر چه از آن بگوييم كم گفته‏ايم، از برخوردهاي جلاّدانه سپاه عمر بن سعد، يا عنايات و الطاف سيدالشهداء عليه‏السلام .

سرداراني، سپاه عظيمي را به سوي جهنم رهبري مي‏كردند و امام معصومي لشكر كم تعداد خود را به بهشت بشارت مي‏داد... و سرانجام شهادت، خون، نيزه، عطش و اطفال، تازيانه و سرهاي بريده، آه از اسارت و شام، آه از خرابه و...

تا به قتلت عدو شتاب گرفت      چرخ را سخت اضطراب گرفت

ريخت خون مقدّست به زمين    آسمان زاشك آب گرفت

ابر خون ماه عارضت پوشاند      همه گفتند آفتاب گرفت

ناله مصطفي به گوش رسيد      موج خون زچشم بوتراب گرفت

شد سيه رنگ آسمان از خشم   كه زخونت زمين خضاب گرفت

آن تن پاره پاره را دربر             گه سكينه گهي رباب گرفت

شست زينب زاشك جسمت را     بلکه  از چشم خود گلاب گرفت

بر تن پاره پاره داد سلام          زآن بريده‏گلو جواب گرفت

هردم از زخم بي‏حساب تَنَتْ      خم شد و بوسه بي‏حساب گرفت

1. الامام الحسين و اصحابه، ص194؛ البدء والتاريخ، ج6، ص10.

2. اللهوف، ص35.

4. مقتل الحسين مقرّم، ص 184.

5. بحارالانوار، ج44، ص381.

6. ارشاد، شيخ مفيد، ج2، ص84.

7. مستدرك الوسايل، ج14، ص61؛ مجمع البحرين، ج5، ص461.

8. تاريخ طبري، ج5، ص410.

9. بحارالانوار، ج44، ص386.

10. او پيامبر را درك كرد، ولي مرتد شده و خود را به عنوان مؤذّن فردي بنام «سجاح» كه ادعاي نبوّت كرده بود قرار داد و سپس به اسلام بازگشت و سرانجام در صفّين بر عليه امام علي عليه‏السلام جنگيد و در كربلا نيز از لشكريان يزيد بود.

11. عوالم العلوم، ج17، ص237.

12. مقتل الحسين(مقرّم)، ص199.

13. همان.

14. بحارالانوار، ج44، ص386.

15. انساب الاشراف، ج3، ص180.

16. ارشاد شيخ مفيد، ج2، ص86.

17. وقايع الايام، ج5، ص27؛ مقتل الحسين، خوارزمي، ج1، ص244.

18. كشف الغمة، ج2، ص47.

19. بحارالانوار، ج44، ص388.

20. ارشاد، شيخ مفيد، ج2، ص82.

21. همان، ج2، ص89.

22. انساب الاشراف، ج3، ص184.

23. الملهوف، ص38.

24. ارشاد، شيخ مفيد، ج2، ص91.

25. الملهوف، ص39.

26. نفس المهموم، ص230.

27. الامام الحسين و اصحابه، ص257.

28. امالي شيخ صدوق، مجلس30.

29. شعر از غلامرضا سازگار.

روز هشتم

1. «خوارزمي» در مقتل الحسين و «خياباني» در وقايع الايام نوشته‏اند كه در روز هشتم محرم امام حسين عليه‏السلام و اصحابش از تشنگي سخت آزرده خاطر شده بودند؛ بنابراين امام عليه‏السلام كلنگي برداشت و در پشت خيمه‏ها به فاصله نوزده گام به طرف قبله، زمين را كَند، آبي گوارا بيرون آمد و همه نوشيدند و مشكها را پر كردند، سپس آن آب ناپديد شد و ديگر نشاني از آن ديده نشد. هنگامي كه خبر اين ماجرا به عبيداللّه‏ بن زياد رسيد، پيكي نزد عمر بن سعد فرستاد كه: به من خبر رسيده است كه حسين چاه مي‏كَند و آب بدست مي‏آورد. به محض اينكه اين نامه به تو رسيد، بيش از پيش مراقبت كن كه دست آنها به آب نرسد و كار را بر حسين عليه‏السلام و يارانش سخت بگير. عمر بن سعد دستور وي را عمل نمود.17

2. در اين روز «يزيد بن حصين همداني» از امام عليه‏السلام اجازه گرفت تا با عمر بن سعد گفتگو كند. حضرت اجازه داد و او بدون آنكه سلام كند بر عمر بن سعد وارد شد؛ عمر بن سعد گفت: اي مرد همداني! چه چيز تو را از سلام كردن به من بازداشته است؟ مگر من مسلمان نيستم؟ گفت: اگر تو خود را مسلمان مي‏پنداري پس چرا بر عترت پيامبر شوريده و تصميم به كشتن آنها گرفته‏اي و آب فرات را كه حتي حيوانات اين وادي از آن مي‏نوشند از آنان مضايقه مي‏كني؟

عمر بن سعد سر به زير انداخت و گفت: اي همداني! من مي‏دانم كه آزار دادن به اين خاندان حرام است، من در لحظات حسّاسي قرار گرفته‏ام و نمي‏دانم بايد چه كنم؛ آيا حكومت ري را رها كنم، حكومتي كه در اشتياقش مي‏سوزم؟ و يا دستانم به خون حسين آلوده گردد، در حالي كه مي‏دانم كيفر اين كار، آتش است؟ اي مرد همداني! حكومت ري به منزله نور چشمان من است و من در خود نمي‏بينم كه بتوانم از آن گذشت كنم.

يزيد بن حصين همداني بازگشت و ماجرا را به عرض امام عليه‏السلام رساند و گفت: عمر بن سعد حاضر شده است شما را در برابر حكومت ري به قتل برساند.18

3. امام عليه‏السلام مردي از ياران خود بنام «عمرو بن قرظة» را نزد ابن سعد فرستاد و از او خواست تا شب هنگام در فاصله دو سپاه با هم ملاقاتي داشته باشند.

شب هنگام امام حسين عليه‏السلام با 20 نفر و عمر بن سعد با 20 نفر در محل موعود حاضر شدند. امام حسين عليه‏السلام به همراهان خود دستور داد تا برگردند و فقط برادر خود «عباس» و فرزندش «علي‏اكبر» را نزد خود نگاه داشت. عمر بن سعد نيز فرزندش «حفص» و غلامش را نگه داشت و بقيه را مرخص كرد.

در اين ملاقات عمر بن سعد هر بار در برابر سؤال امام عليه‏السلام كه فرمود: آيا مي‏خواهي با من مقاتله كني؟ عذري آورد. يك بار گفت: مي‏ترسم خانه‏ام را خراب كنند! امام عليه‏السلام فرمود: من خانه‏ات را مي‏سازم. ابن سعد گفت: مي‏ترسم اموال و املاكم را بگيرند! فرمود: من بهتر از آن را به تو خواهم داد، از اموالي كه در حجاز دارم. عمر بن سعد گفت: من در كوفه بر جان افراد خانواده‏ام از خشم ابن زياد بيمناكم و مي‏ترسم آنها را از دم شمشير بگذراند.

حضرت هنگامي كه مشاهده كرد عمر بن سعد از تصميم خود باز نمي‏گردد، از جاي برخاست در حالي كه مي‏فرمود: تو را چه مي‏شود؟ خداوند جانت را در بسترت بگيرد و تو را در قيامت نيامرزد. به خدا سوگند! من مي‏دانم كه از گندم عراق نخواهي خورد!

ابن سعد با تمسخر گفت: جو ما را بس است.19

4. پس از اين ماجرا، عمر بن سعد نامه‏اي به عبيداللّه‏ نوشت و ضمن آن پيشنهاد كرد كه حسين عليه‏السلام را رها كنند؛ چرا كه خودش گفته است كه يا به حجاز برمي‏گردم يا به مملكت ديگري مي‏روم. عبيداللّه‏ در حضور ياران خود نامه ابن سعد را خواند، «شمر بن ذي الجوشن» سخت برآشفت و نگذاشت عبيداللّه‏ با پيشنهاد عمر بن سعد موافقت كند.

پرسش و پاسخ حسینی

آیا امام حسین(ع) را شیعیان کشتند

فقط تعداد اندکی از نامه‌نویسان به امام حسین(ع) از شیعیان خالص بودند که به عهدشان وفا کردند و این طور نیست که امام توسط محبان خود به شهادت رسیده باشند. همیشه سست‌عنصرانی وجود دارند که به فرمایش سیدالشهدا(ع) «بنده دنیا» هستند.

به گزارش خبرنگار آیین و اندیشه خبرگزاری فارس، یکی از سؤالات درباره واقعه عاشورا این است که چه شد امت اسلامی ابتدا به امام حسین(ع) نامه نوشت و به ایشان محبت داشت، ولی در کربلا روی امام شمشیر کشید و با آنکه زمان زیادی از عصر پیامبر(ص) نگذشته بود، رو در روی نوه بزرگوارش ایستاد و او را به شهادت رساند؟

با روشن شدن دو مطلب زیر هم پاسخ اشکال به خوبی روشن خواهد شد و هم یک برگ از دفتر عاشورا را خواهیم خواند:

1. کسانی که به امام حسین نامه نوشتند چه کسانی بودند؟

2. علت خیانت کوفیان (همان کسانی که نامه نوشتند) چه بود؟

روز هفتم

1. در روز هفتم محرم عبيد اللّه‏ بن زياد ضمن نامه‏اي به عمر بن سعد از وي خواست تا با سپاهيان خود بين امام حسين و ياران، و آب فرات فاصله ايجاد كرده و اجازه نوشيدن آب به آنها ندهد.15

عمر بن سعد نيز بدون فاصله «عمرو بن حجاج» را با 500 سوار در كنار شريعه فرات مستقر كرد و مانع دسترسي امام حسين عليه‏السلام و يارانش به آب شدند.

2. در اين روز مردي به نام «عبداللّه‏ بن حصين ازدي» ـ كه از قبيله «بجيله» بود ـ فرياد برآورد: اي حسين! اين آب را ديگر بسان رنگ آسماني نخواهي ديد! به خدا سوگند كه قطره‏اي از آن را نخواهي آشاميد، تا از عطش جان دهي!

امام عليه‏السلام فرمودند: خدايا! او را از تشنگي بكش و هرگز او را مشمول رحمت خود قرار نده.

حميد بن مسلم مي‏گويد: به خدا سوگند كه پس از اين گفتگو به ديدار او رفتم در حالي كه بيمار بود، قسم به آن خدايي كه جز او پروردگاري نيست، ديدم كه عبداللّه‏ بن حصين آنقدر آب مي‏آشاميد تا شكمش بالا مي‏آمد و آن را بالا مي‏آورد و باز فرياد مي‏زد: العطش! باز آب مي‏خورد، ولي سيراب نمي‏شد. چنين بود تا به هلاكت رسيد.16

روز ششم

1. در اين روز عبيداللّه‏ بن زياد نامه‏اي براي عمر بن سعد فرستاد كه: من از نظر نيروي نظامي اعم از سواره و پياده تو را تجهيز كرده‏ام. توجه داشته باش كه هر روز و هر شب گزارش كار تو را براي من مي‏فرستند.

2. در اين روز «حبيب بن مظاهر اسدي» به امام حسين عليه‏السلام عرض كرد: يابن رسول اللّه‏! در اين نزديكي طائفه‏اي از بني اسد سكونت دارند كه اگر اجازه دهي من به نزد آنها بروم و آنها را به سوي شما دعوت نمايم.

امام عليه‏السلام اجازه دادند و حبيب بن مظاهر شبانگاه بيرون آمد و نزد آنها رفت و به آنان گفت: بهترين ارمغان را برايتان آورده‏ام، شما را به ياري پسر رسول خدا دعوت مي‏كنم، او ياراني دارد كه هر يك از آنها بهتر از هزار مرد جنگي است و هرگز او را تنها نخواهند گذاشت و به دشمن تسليم نخواهند نمود. عمر بن سعد او را با لشكري انبوه محاصره كرده است، چون شما قوم و عشيره من هستيد، شما را به اين راه خير دعوت مي‏نمايم... .

در اين هنگام مردي از بني‏اسد كه او را «عبداللّه‏ بن بشير» مي‏ناميدند برخاست و گفت: من اولين كسي هستم كه اين دعوت را اجابت مي‏كنم و سپس رجزي حماسي خواند:

• قَدْ عَلِمَ الْقَومُ اِذ تَواكلوُا اَنِّي شجاعٌ بَطَلٌ مُقاتِلٌ

• وَاَحْجَمَ الْفُرْسانُ تَثاقَلُوا كَاَنَّنِي لَيْثُ عَرِيْنٍ باسِلٌ

«حقيقتا اين گروه آگاهند ـ در هنگامي كه آماده پيكار شوند و هنگامي كه سواران از سنگيني و شدت امر بهراسند، ـ كه من [رزمنده‏اي] شجاع، دلاور و جنگاورم، گويا همانند شير بيشه‏ام.»

سپس مردان قبيله كه تعدادشان به 90 نفر مي‏رسيد برخاستند و براي ياري امام حسين عليه‏السلام حركت كردند. در اين ميان مردي مخفيانه عمر بن سعد را آگاه كرد و او مردي بنام «ازْرَق» را با 400 سوار به سويشان فرستاد. آنان در ميان راه با يكديگر درگير شدند، در حالي كه فاصله چنداني با امام حسين عليه‏السلام نداشتند. هنگامي كه ياران بني‏اسد دانستند تاب مقاومت ندارند، در تاريكي شب پراكنده شدند و به قبيله خود بازگشتند و شبانه از محل خود كوچ كردند كه مبادا عمر بن سعد بر آنان بتازد.

حبيب بن مظاهر به خدمت امام عليه‏السلام آمد و جريان را بازگو كرد. امام عليه‏السلام فرمودند: «لاحَوْلَ وَلا قُوَّةَ اِلاّ بِاللّه‏ِ»14

روز پنجم محرم

در این روز که مطابق با روز یکشنبه بوده است، عبیدالله بن زیاد مرادى را به دنبال شبث بن ربعى(41) فرستاد که در دارالاماره حضور یابد، شبث بن ربعى خود را به بیمارى زده بود و مى‏خواست که ابن زیاد او را از رفتن به کربلا معاف دارد، ولى عبیدالله بن زیاد براى او پیغام فرستاد که: مبادا از کسانى باشى که خداوند در قرآن فرموده است: «چون به مؤمنین رسند گویند: از ایمان آورندگانیم، و هنگامى که به نزد یاران خود - که همان شیاطینند - روند، اظهار دارند: ما با شماییم و مؤمنین را به سخره مى‏گیریم»(42)، و به او خاطر نشان ساخت که اگر بر فرمان ما گردن مى‏نهى و در اطاعت مائى، در نزد ما باید حاضر شوى.
شبث بن ربعى، شبانگاه نزد عبیدالله آمد تا رنگ گونه او را نتوان به خوبى تشخیص داد! ابن زیاد به او مرحبا گفته و در نزد خود نشاند و گفت: باید به کربلا روى، پس شبث قبول کرد و عبیدالله او را به همراه هزار سوار به سوى کربلا گسیل داشت.(43)
در تعداد کل لشکریانى که به همراه عمربن سعد در کربلا حضور پیدا کردند تا با امام حسین علیه‏السلام بجنگند، اختلاف است، ولى نکته‏اى که نباید فراموش کرد این است که تعداد نظامیان جیره‌خوارى که از حکومت وقت، حقوق و لباس و سلاح و لوازم جنگى دریافت مى‏کردند سى هزار نفر بوده است.سپس عبیدالله بن زیاد به شخصى به نام زحر بن قیس با پانصد سوار مأموریت داد که بر جسر صراه(44) ایستاده و از حرکت کسانى که به عزم یارى امام حسین از کوفه خارج مى‏شوند، جلوگیرى کند، فردى به نام عامر بن ابى سلامه که عازم بود براى پیوستن به امام حسین علیه‏السلام از برابر زحربن قیس و سپاهیانش گذشت، زحر بن قیس به او گفت: من از تصمیم تو آگاهم که مى‏خواهى حسین را یارى کنى، باز گرد! ولى عامر بن ابى سلامه بر زحرى بن قیس و سپاهش حمله ور شد و از میان سپاهیان گذشت و کسى جرأت نکرد تا او را دنبال کند. عامر خود را به کربلا رساند و به امام حسین علیه‏السلام ملحق شد تا به درجه رفیع شهادت نائل آمد، او از اصحاب امیرالمؤمنین على بن ابى طالب علیه‏السلام بود که در چندین جنگ در رکاب آن حضرت شمشیر زده است.

تعداد لشکر عمر بن سعد
در تعداد کل لشکریانى که به همراه عمربن سعد در کربلا حضور پیدا کردند تا با امام حسین علیه‏السلام بجنگند، اختلاف است، ولى نکته‏اى که نباید فراموش کرد این است که تعداد نظامیان جیره خوارى که از حکومت وقت، حقوق و لباس و سلاح و لوازم جنگى دریافت مى‏کردند سى هزار نفر بوده است.

در سوگ امام حسين عليه السلام چگونه بايد تسليت گفت؟

إمامُ الباقرُ عليه ‏السلام: زِيارَةِ الحُسَينِ عليه ‏السلام يَومَ عاشوراءَ مِن قُربٍ أو بُعدٍ: ثُمَّ ليَندُبِ الحسينَ عليه‏السلام ويَبكيهِ، ويأمُرُ مَن في دارِهِ مِمَّن لا يَتَّقيهِ بِالبُكاءِ علَيهِ ...ولِيُعَزِّ بَعضُهُم بَعضا بِمُصابهِم بِالحُسَينِ عليه‏السلام ... قُلتُ: فكَيفَ يُعَزّي بَعضُنا بَعضا؟ قالَ: تَقولونَ: أعظَمَ‏اللّه‏ُ اُجورَنا بِمُصابِنا بِالحُسَينِ، وجَعَلَنا وإيّاكُم مِنَ الطّالِبينَ بِثارِه مَعَ وَلِيِّهِ الإمامِ المَهدِيِّ مِن آلِ مُحَمَّدٍ عليهم‏السلام.

امام باقر عليه ‏السلام فرمود: در حديث زيارت حسين عليه ‏السلام در روز عاشورا از مسافت نزديك يا دور: سپس، براى حسين عليه‏ السلام گريه و زارى كند و به كسانى كه در خانه ‏اش هستند و از آنها تقيه نمى‏ كند دستور دهد كه براى او بگريند ... و در سوگ حسين عليه‏ السلام به يكديگر تسليت گويند ... عرض كردم: چگونه به همديگر تسليت بگوييم؟ حضرت فرمود: بگوييد: خداوند اجر ما را به سبب مصيبتى كه از حسين به ما رسيده بزرگ گرداند و ما و شما را از كسانى قرار دهد كه در كنار ولىّ دم او، امام مهدى از خاندان محمّد عليهم‏ السلام، به خونخواهى او بر مى ‏خيزند.

خردمند بانوى بنى هاشم

^{شب پنجم: حضرت زهیر(ع) و...}

^{این شب مانند شب چهارم میان چند شهید کربلا مشترک است. شب پنجم به حبیب بن مظاهر و حضرت عبدالله بن حسن کودک هشت سالة امام مجتبی(ع) نیز منسوب است. عبدالله(ع) در شمار آخرین شهیدانی بود که پیش از شهادت امام حسین(ع) در ظهر عاشورا به شهادت رسید.}

^{زهیر، الگوی عاشقی کربلاست. او تا چند روز پیش، از دیدار حسین(ع) هراس داشت، اما پس از آن که به خیمه امام گام نهاد، هراسش به عشقی جاودانه بدل شد. بارقه نگاه حسین(ع) چنان در جانش اثر کرده بود که از همه هستی خود گذشت و از دنیا و خانمان گسست. او در این راه چنان پیش رفت که به یکی از فرماندهان سپاه آن حضرت تبدیل شد.}

روز چهارم محرم الحرام

روز سوم

1. «عمر بن سعد» يك روز پس از ورود امام عليه‏السلام به سرزمين كربلا يعني روز سوّم محرم با چهار هزار سپاهي از اهل كوفه وارد كربلا شد.6

2. امام حسين عليه‏السلام قسمتي از زمين كربلا كه قبر مطهرش در آن واقع مي‏شد را از اهالي نينوا و غاضريّه به شصت هزار درهم خريداري كرد و با آنها شرط كرد كه مردم را براي زيارت راهنمايي نموده و زوّار او را تا سه روز ميهمان كنند.7

3. در اين روز «عمر بن سعد» مردي بنام «كثير بن عبداللّه‏» ـ كه مرد گستاخي بود ـ را نزد امام عليه‏السلام فرستاد تا پيغام او را به حضرت برساند. كثير بن عبداللّه‏ به عمر بن سعد گفت: اگر بخواهيد در همين ملاقات حسين را به قتل برسانم؛ ولي عمر نپذيرفت و گفت: فعلاً چنين قصدي نداريم.

هنگامي كه وي نزديك خيام رسيد، «ابو ثمامه صيداوي» (همان مردي كه ظهر عاشورا نماز را به ياد آورد و حضرت او را دعا كرد) نزد امام حسين عليه‏السلام بود. همين‏كه او را ديد رو به امام عرض كرد: اين شخص كه مي‏آيد، بدترين مردم روي زمين است. پس سراسيمه جلو آمد و گفت: شمشيرت را بگذار و نزد امام حسين عليه‏السلام برو. گفت: هرگز چنين نمي‏كنم.

ابوثمامه گفت: پس دست من روي شمشيرت باشد تا پيامت را ابلاغ كني. گفت: هرگز! ابوثمامه گفت: پيغامت را به من بسپار تا براي امام ببرم، تو مرد زشت‏كاري هستي و من نمي‏گذارم بر امام وارد شوي. او قبول نكرد، برگشت و ماجرا را براي ابن سعد بازگو كرد. سرانجام عمر بن سعد با فرستادن پيكي ديگر از امام پرسيد: براي چه به اينجا آمده‏اي؟ حضرت در جواب فرمود:

«مردم كوفه مرا دعوت كرده‏اند و پيمان بسته‏اند، بسوي كوفه مي‏روم و اگر خوش نداريد بازمي‏گردم... .»

«اریک ماتسون» شرق‌شناس و عکاس امریکایی که سال‌ها در عراق و شام فلسطین به تحقیق و پژوهش در تاریخ اسلام می‌پرداخت در سال ۱۹۳۲ سفری به کربلا انجام داد تا از آنچه خود دومین شهر مقدس شیعیان نامیده عکاسی کند. عکس‌های او از کربلا شامل چند عکس از بیابان‌های اطراف شهر و نماهایی از حرم امام حسین (ع) و کوچه و خیابان‌های کربلاست.

بقیه عکسها در ادامه مطلب

عکس/ نماز ۲ رزمنده شیعه و سنی

دو رزمنده شیعه و سنی عراق که در عملیات عاشورا مشارکت داشته و منطقه راهبردی «جرف الصخر» که دروازه کربلا محسوب می‌شود را آزاد کردند به نشانه وحدت و برادری در کنار یکدیگر ایستاده و نماز ظهر و عصر را اقامه کردند.

ابنا نوشت: دو رزمنده شیعه و سنی عراق که روز گذشته در عملیات "عاشورا" مشارکت داشته و منطقه راهبردی "جرف الصخر" که دروازه کربلا محسوب می‌شود را آزاد کردند به نشانه وحدت و برادری در کنار یک‌دیگر ایستاده و نماز ظهر و عصر را اقامه کردند.